Na pokładzie Tracera
poczułem tu i tera
choć trochę jeszcze mi doskwiera
żadna to afera
Ot po prostu
trochę ostu
i pokrzywy
trochę szumu
i hałasu
nic wielkiego
lecz zupełnie nie wiem czego
tak się zmienia i przewraca
odchodzi i wraca
dobrze że już nic nie muszę
patrzę więc lekko
na to poletko
co wyrośnie i tak skoszę
dobrze
weźcie mnie na nosze
siedzę bezczynnie
wyglądam całkiem niewinnie
w tej błękitnej koszuli
pasuje mi do oczu
z których łzy się toczą
bez powodu
czyście kiedyś czuli
swoją czystą przezroczystość
na tle nieba?
kiedy wiesz już
że nie trzeba
wspinać się tam po drabinie
kiedy wiesz już
że co teraz
i tak zaraz szybko minie
siedzę pięknie
i z uśmiechem
rozpuszczam kolejną chwilę
trochę tęsknie
gdy sam zniknę
wtedy również będzie mile
Wyjść z siebie nie mogę
a chętnie ruszyłbym w drogę
turlamy się razem codziennie
od ściany do ściany – nieodmiennie
Coś brzęczy mi w głowie
szerszeń pszczoła osa?
ach to tylko muchy
wypuszczam je z nosa
łomoczą z bzykiem o szybę umysłu
wciąż nowe
nie mam na nie pomysłu
O!
dziś mam takie ćwiczenie:
każdym słowom co są w środku
mówię:
to nie tak jak myślisz kotku
Kiedy odczuwasz zmęczenie
przeżyj Odrodzenie
zostaw za sobą strachów Borowice
umysłowe Przesieki
idź przed siebie
droga nie trwa wieki
choć kosztuje zmęczenie
jednak warto
wejść w wyższe przestrzenie
ponad mgły
prosto w ciszę
poczuć poranne promienie
nimi właśnie piszę
ach!
mam swoje Odrodzenie
codziennie w karku noszę
czy wspinam się
czy siedzę na dupie
przeżyję je
wystarczy że się skupię
Już wiem, że mogę wiele
całkiem dużo
tylko PO CO?
To pytanie przychodzi nocą
w ciszy
czasem przebija przez zgiełk
Rzeczy mnie nużą
wołają jeść
chcą mojej uwagi
spokój burzą
działają jak dragi
Dobrze znam odpowiedź
ona cały czas tam jest
nie woła
wie że do niej wrócę
gdy dostanę fioła
ładna z nas parka
czajniczek i czarka
a w nich pies i kot
przepis na kłopot
przezroczyste i białe
tu widać tam wcale
ta sama krąży prana
w każdym inaczej pokolorowana
napić się
nie można
ugasić pragnienia
och! parzy!
się rozlewa
czajnik tańczy
kubek śpiewa
tak łatwo stłuc
trudniej kleić kintsugi
po zębach na kubku ślady
po łzach na dzbanku smugi
nic to wszystko
ważne że się dzieje
gdyby wiało pustką
to nawet Salomon nie naleje
w szarości poranka
sensu nie znajduję
lecz
gdy wyginam nieśmiało ciało
gdy już pusta szklanka
gdy zimną wodę na plecach czuję
gdy piekę śniadanie
sensu chyba nadal nie ma
ale znika o niego pytanie
z serca dziękuję niebu
głowę skłaniam ku ziemi
robię krok wstecz
startuję w niebyt
pokazując tyły
oktawą ciała muskając proch
och!
jeszcze jedno spojrzenie do góry
i wracam
by zamknąć koło życia
zaraz ktoś zrobi to samo
pierwsze i ostatnie słowo
wszystko zacznie się na nowo
Przytulam Cię i głaskam
tylko czemuś taka płaska
taka śliska
patrzę z bliska
jesteś chłodna
znikasz
moja dusza głodna
czarne mroczki przed oczami
pomazany mózg palcami
Wielkie nieba!!!
Co jest z nami?!
Kochamy się z ekranami!!!
W każdym kliku
e-mocji bez liku
e-mocji bez lajku
Potrzebuję strajku!
Wata cukrowa cieknąca z e-kranu
nie zgasi przecież pragnienia co rano
umysł klei i palce
wiruje jak w pralce
ciągle jadę jak windą w dół
szukam aprobaty
dostaję baty
Obrazów sto
idę na dno
choć wystarczy podnieść oczy
żeby zobaczyć
że prawdziwe życie
właśnie dookoła się toczy
codziennie nowy
stan wyjątkowy
lockdown w ustach
głowa pusta
palców patrole
przesuwam po czole
poddaję kwarantannie każdą myśl
to nic nie zmieni
nie zatrzyma wirusa
co daje susa
w porach czasoprzestrzeni
uczę się z nim żyć
zdejmuję z nadgarstka
godzinę policyjną
litery z naparstka
szczepionką mogą być
jeżeli zejdę na powikłania
jakby co
nie mam nic do dodania
jestem sam
z moją kupą
uczuć i emocji
jednym to nie przeszkadza
innym śmierdzi
każdy swoje twierdzi
jestem sam
gdy wylewam z siebie strumienie
z przeżycia
w kolorze słońca
i tęczy
jedni to akceptują
innych to męczy
jestem sam
gdy zajadam potrawy
z różnych rodzajów trawy
ze smakiem
spotykam się ze zdziwieniem
lub atakiem
każde zwierzę społeczne
może być jednocześnie
łagodne lub niebezpieczne
Ciemne ekrany
tworzą głębię
jak czarna dziura
w zamkniętej gębie
jest tylko pustka
więc tworzą się iluzje
między nieistniejącymi słowami
fluktuacje kwantowe umysłu
na nic stałego nie mam pomysłu
kopię
doły
choć wiem
że trzeba będzie je zasypać
bo w ciemności
łatwo wpaść
na czyjś pomysł
chyba że
osuną się same
pod własnym ciężarem
egzystencji
przez otwarte okna i drzwi
przeciąg
snuje się niedbale
w dal
poruszając firanką
ale
nie mając siły by wydmuchać żal
na parapecie mucha
patrzy
lecz nie słucha
wiatr nogami jej porusza
złudzenie istnienia
i życia
w dźwiękach z oddali
Kiedyśmy przyszli?
Czy zawsześmy tu stali?
patrzymy z dwóch stron
na powolny zgon
myląc początek z końcem
patrzymy pod słońce
oświeceni
nieomal już ślepi
nihil novi sub sole
bezsilnie
*e*o*e*
śpisz tak głębokim snem
że bezsenność Ci już nie grozi
nie zmrużyłabyś oka swego
wczoraj i dziś
a tak – wszystkiego najlepszego
Każdy ma swój poziom równowagi
Nie ma potrzeby dorównywania
Choć można próbować
I nie żałować
Wiedzieć kiedy powiedzieć
w y s t a r c z y
I to nie jest powrót na tarczy
Rządzą nami roboty
zaprogramowane
nie mam na to ochoty
co ranek
Stosowny stosunek
uprawiam
dla siebie szacunek
zostawiam
to wszystko minie
za chwilę
choć zdziwię się pewnie jeszcze
bo bywają
większe dreszcze
jesteśmy odrębnymi światami
zgłębiamy je tylko na głębokość szpadla
nieudolne próby porozumienia
rozczarowania, zdziwienia
pozostaje akceptacja
to uniwersalna racja
Życie przecieka między palcami?
A czy jestem w stanie trzymać je w garści?
Złapać za słowo?
Nie pomoże największy dzban
z dużym sprawnym uchem
spadam więc kroplą
cieknę strużką
płynę rwącą rzeką
do ziemi
niedaleko
